1) دوستیابی آنلاین می تواند منجر به افسردگی در میان کاربران جوانان شود؛ زیرا دوستیابی آنلاین شامل ملاقات با افراد جدیدی است که معمولا می تواند، به رد شدن مکرر منجر می شود یا اینکه رابطه بدون هیچ مقدمه و توضیحی به پایان برسد. این موضوع می تواند منجر به احساس سردرگمی و سرزنش خود شود، زیرا فرد تعجب می کند که چه اشتباهی انجام داده است و چرا شخص دیگر علاقه خود را از دست داده است. از این جهت طرد شدن می تواند تأثیر منفی بر عزت نفس و خلق و خوی داشته باشد و باعث احساس شک و تردید به خود و ایجاد افسردگی خواهد شد. دوستیابی آنلاین همچنین می تواند یک تجربه انزوا گونه ای باشد، زیرا کاربران ساعت های زیادی را برای آن صرف می کنند این عدم تعامل چهره به چهره می تواند منجر به احساس تنهایی و قطع ارتباط از جهان شود که می تواند بر خلق و خوی فرد تاثیر منفی بگذارد.

2) در روند استفاده از دوستیابی مجازی میزان اضطراب می تواند افزایش یابد. کاربرانی که از برنامه های دوستیابی آنلاین استفاده می کنند ممکن است نگران این باشند که چگونه خودشان را به نحو مطلوبی ارائه دهند که مورد پذیرش واقع شوند؛ مثلا آیا تصاویر و محتوای نوشته شده آنها به اندازه کافی جذاب هستند. این نگرانی می تواند منجر به نیاز اجباری به بررسی مکرر برای دیدن اینکه آیا هر گونه لایک یا بازخورد مثبتی دریافت کرده اند یا خیر می تواند اضطراب آنها را تشدید کند. بنابراین تمایل به دوست داشتن و پذیرفته شدن توسط همسالان، می تواند منبع قابل توجهی از اضطراب برای کاربران باشد، که می تواند بر خلق و خوی و عزت نفس آنها تأثیر بگذارد.

3) ماهیت اعتیاد آور سایت ها و برنامه های دوستیابی مجازی می تواند در جوانان به این قضیه منجر شود که در تمام ساعات شب به دنبال جلب توجه و دریافت محبت از دیگران بگردند. بزرگسالان جوان که اغلب تلفن های خود را چک می کنند ممکن است در تنظیم زمان استفاده از سایت های دوستیابی آنلاین با سایر جنبه های زندگی خود مشکل داشته باشند. بزرگسالان جوان به طور مداوم به روزرسانی مشخصات خود و یا چک کردن آن می پردازند مثلا اینکه آیا کسی به آنها پاسخ داده است این موضوع می تواند منجر به صرف مقدار زیادی از زمان آنان شود و متوقف کردن این روند مداوم می تواند برایشان دشوار باشد.

4) به دلیل احساس رضایت فوری که در ارتباط با برنامه ها و سایت های دوستیابی ایجاد می شود کاربران می خواهند بلافاصله با شخص مورد نظر ملاقات کنند. با این حال، دنیای واقعی همیشه به این شیوه عمل نمی کند. این موضوع یک انتظار غیر منطقی ایجاد می کند که روابط باید یک شبه اتفاق بیفتد، که می تواند برای جوانان ناامید کننده باشد. این میل به ارضای فوری می تواند ایجاد روابط طولانی مدت را برای جوانان دشوار کند.

5) سهولت و راحتی استفاده از برنامه های دوستیابی می تواند احساس امنیت و راحتی کاذب ایجاد کند، که می تواند منجر به کمبود تجربه در تعاملات چهره به چهره شود. این کمبود تجربه می تواند ایجاد روابط معنی دار در خارج از دنیای مجازی را چالش برانگیز کند. دوستیابی آنلاین می تواند افراد را بیشتر به الگوی برنامه ریزی شده مجازی متکی کند و به آن ها امکان کمتری می دهد تا به طور طبیعی با دیگران در طول زمان ارتباط برقرار کنند. این موضوع می تواند منجر به عدم خودانگیختگی و اصالت در روابط شود، همچنین در این شرایط ممکن است افراد برای پیروی از مجموعه ای از انتظارات تحت فشار قرار بگیرند.

6) افرادی که از برنامه ها و سایت های دوستیابی استفاده می کنند، نیاز به ارائه خود به شیوه ای خاص دارند که ممکن است به خود واقعی شان شبیه نباشد. این موضوع می تواند یک قطع ارتباط بین خود واقعی آنها و نحوه ارائه خود ایجاد کند. این قضیه منجر به مسائل مربوط به عزت نفس می شود. مثلا افراد ممکن است احساس کنند که باید با استانداردهای زیبایی خاصی مطابقت داشته باشند یا تصویر خاصی را برای جذب طرف های مقابل ارائه دهند. فرد در این شرایط ممکن است احساس کنند که به اندازه کافی خوب نیستند یا باید خود را تغییر دهند تا پذیرفته شوند که حفظ این تصویر را در زندگی واقعی می تواند دشوار باشد. این موضوع می تواند منجر به احساس ناکافی یا ناامیدی بیشتری شود.

7) چالش پذیرفته نشدن در زمینه دوستیابی آنلاین نشان می دهد که می تواند یک مشکل جدی در ایجاد روابط در فضای مجازی بوجود آورد. تجربه پایدار پذیرفته نشدن می تواند اثرات روانی منفی زیادی را بر جوانان که از برنامه ها و سایت های دوستیابی آنلاین استفاده می کنند داشته باشد.

8) دوستیابی مجازی تاثیر منفی بر روی بهره وری فرد می گذارد دانشجویانی که از این فناوری ها به مدت زمان بیشتری استفاده می کردند اغلب عملکرد تحصیلی کمتری داشتند. برنامه های دوستیابی می تواند حواس شما را پرت کند و از کارهای مهم مانند کارهای دانشگاه، کار و روابط شخصی دور شود.

9) استفاده منظم از برنامه های دوستیابی می تواند نارضایتی از بدن و تصویر منفی بدن را افزایش دهد. استفاده مکرر از برنامه های دوستیابی با احساس شرم درباره بدن و باورهای منفی در مورد وزن و شکل بدن ارتباط دارد و کسانی که از برنامه های دوستیابی استفاده می کردند، بیشتر احتمال داشت که ظاهر خود را با دیگران مقایسه کنند و گزارش دادند که از بدن خود ناراضی هستند. هنگام استفاده بیش از حد از برنامه های دوستیابی، تأکید بر ظاهر فیزیکی و مقایسه مداوم خود با دیگران می تواند منجر به احساس ناامنی و عدم کفایت شود. {2} و {3}